Miód szałwiowy zbierany jest przez pszczoły z nektaru pochodzącego z jasnofioletowych kwiatów wieloletniego, balsamicznie pachnącego półkrzewu szałwii lekarskiej – Salvia officinalis L. z rodziny wargowych. Nazwa Salvia pochodzi od łacińskiego słowa salvare, co znaczy leczyć, uzdrawiać. Została nadana roślinie w hołdzie za jej zalety lecznicze. O jej właściwościach najtrafniej mówi przysłowie łacińskie: Cur moritur homo, cui salvia crescit in horto (Dlaczego człowiek umiera, skoro w jego ogrodzie rośnie szałwia?). Z szałwią łączy się również legenda chrześcijańska. Podczas ucieczki przed Herodem do Egiptu, Święta Rodzina spoczęła obok krzaka kwitnącej szałwii, ta otrząsnęła swe kwiecie, by stworzyć kwiatowy dywan – słodki i wonny. Za to otrzymała w darze od Boga możność przynoszenia ulgi ludziom cierpiącym.
Pola uprawne tej rośliny w czasie kwitnienia są licznie odwiedzane przez pszczoły, zapewniając wydajność miodową wynoszącą od 200 do 350 kg, a niekiedy nawet 600 kg z 1 hektara. W rejonach naturalnego występowania szałwii lekarskiej, od Hiszpanii po Azję Mniejszą, dostarcza ona również bardzo bogatego pożytku ze stanowisk dzikich. W celu poprawy pożytków pszczelich często wysiewane są w Polsce inne gatunki tej rośliny, a mianowicie szałwia okręgowa lub okółkowa – Salvia verticillata L. o wydajności miodowej 100-300, a nawet 600 kg z 1 hektara i szałwia omszona – Salvia nemorosa L., o długim okresie kwitnienia i zarazem chętnie oblatywana przez pszczoły. Jej wydajność miodowa wynosi od 100-200, niekiedy do 400 kg z 1 hektara.
Miód szałwiowy jest bardzo aromatyczny i wysoko ceniony. Liczne badania kliniczne wykazały, że miód jest doskonałym lekiem w chorobach przewodu pokarmowego (zapalenie żołądka, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy). Skuteczność jego działania można znacznie podwyższyć przez rozpuszczanie go w naparach z liści szałwii.